Wij hebben een nieuw item op onze site, waarin iedereen iets kan en mag neerzetten over wat voor onderwerp dan ook, we hebben Jannie gevraagd de spits af te bijten.
En lees hieronder haar ingezonden brief.
Jannie bedankt.....
Hallo allemaal,
Een stukje over mezelf werd een stuk over mezelf.
Door mijn hele leven heen ben ik gewend andere mensen te helpen.
Dit is me met de paplepel al ingegoten, mijn moeder was bij de DSZ zwemjuf, jeugdleidster van Ajonco (jongerencontact), hulp bij de HAJA (Haagse jongerenactiviteiten).
In mijn begin tienertijd hielp ik mijn moeder met haar vrijwilligerswerk. Bv. In de zomervakantie op stap met de HAJA of met zwemles.
Middentienertijd ben ik bij de reddingsbrigade gaan dienst draaien op het strand in Wassenaar, een hele leuke tijd gehad en natuurlijk EHBO gehaald toen ik oud genoeg was.
Dit speelde zich allemaal af voor dat ik met Don mijn vier prachtkinderen op de wereld heb gezet. Twee nog hier maar ook twee in Zeeland. Waar we met veel plezier hebben gewoond.
Heerlijk de ruimte voor de kids om te buiten te vertoeven, mooi landschap, dijken waar je lekker kon picknicken of gewoon heerlijk een stuk fietsen naar de Oesterdam een frisse duik nemen en weer terug. Naast onze kinderen heeft ons huis altijd opengestaan voor andere kinderen, zoals bv. 1 meisje dat nog steeds aanvoelt als een zusje voor onze kinderen en dochter voor ons, ze woont inmiddels gelukkig weer bij haar eigen moeder thuis.
En natuurlijk was ik daar ook zeer actief toen mijn oudste naar de peuterspeelzaal ging heb ik me meteen aangemeld voor het bestuur.
Mocht gelijk voorzitter zijn, vandaaruit is het gegroeid tot een fusie en een koepelbestuur, na 6 zes jaar wilde ik vaarwel zeggen, ze hebben me nog een jaar aangehouden om de kennis over te dragen. Heb ook dit altijd met veel plezier gedaan, erbij hoorde ook koninginnedagen organiseren, eendjeshengelen, grabbelton, sjoelen, schmincken etc.
Ondertussen was ik al in de commissie gedoken om het jazzballet waar ik aan deelnam draaiende te houden. En verder via de kinderen was ik de gymvereniging ingerold als secretaresse van het bestuur. Maar het leukste vond ik het kindervakantiewerk wat in mijn dorpje in Zeeland gehouden werd. Een werk dat je eraan had, maar ook een voldoening als je al die kinderen zag timmeren en bouwen met pallets en hout. Daarna schilderen met waterverf om aan het einde van de week weer af te breken. Om onder begeleiding van de brandweer alles in de fik te steken.
Mooi groot afsluit vuur met feest.
Nadat de rolstoel in mijn leven kwam ben ik dit soort activiteiten nog steeds blijven organiseren. In de tussentijd stuitte ik op de problematiek waar je tegenaanliep als je beperkt was en aanpassingen nodig had. Dit gaf me reden om in de gehandicaptenraad van onze gemeente Reimerswaal te stappen. Maar voor ons als gezin, nadat mijn Don ook ziek geworden was, was het voor ons onmogelijk het gezin op de rails te houden in het dorp waar we zoveel om gaven, maar er te weinig mensen iets begrepen van onze situatie. Commentaar en kletsen konden er velen. Terug naar onze familie was de enige oplossing.
Zo kwamen we in Rijswijk wonen, een hele happening, maar een stap die ons als gezin niet eenvoudig was. Maar zeer goed heeft uitgepakt.
Al snel melde ik me aan de Rijswijkse organisatie die belangen van de gehandicapten vertegenwoordigde. Zo rolde ik van het een in het ander.
De cliëntenraad zowel Sociale Zaken als gehandicaptenbeleid ben ik een bekend gezicht.
Maar vooral de ARGO waar ik voor plaatsneem in de raden draag ik een warm hart toe.
Ik neem deel aan het rolstoeldansen, zwemmen, scootmobielclub en bewegingsbanken.
Zo ben ik voorzover ik het aankan volop actief en sta midden in het leven.
Mijn kinderen hebben in Rijswijk hun draai volledig kunnen vinden, zijn ondertussen ook het vrijwilligerswerk in gedraaid hoe jong ze ook zijn.
Maar ik noem het nu vrijwilligerswerk, maar vroeger noemden ze veel van dit soort werk gewoon buren hulp. Maar het maakt niet uit hoe het heet als je maar probeert iets voor elkander te betekenen hoe klein dit dan ook is.
Zo wil ik maar zeggen hoe beperkt je ook maar ben je kunt altijd voor iemand iets betekenen.
Je hoeft niet altijd met je handen iets te doen ook met kennisvergaren kun je iemand helpen.
Neem maar alle termen die wij tegen komen AWBZ, WMO, PGB, Wsw, Zorgverzekering, Zorgkantoor, Zorgloket, wie doet wat en waar moet ik zijn.
De eerste keer dat ik een aanvraag deed ervaarde ik het als een parcours op een snelweg zonder verkeersborden en ook nog geen strepen op de weg. En dan wist je nog geen eens waar je naar toe moest. En het verdriet wat ik voelde gaf de zeikende regen aan waarin je ook nog eens bevond. Dit gevoel wens ik niemand.
Nadien, nadat ik kon bedenken wat me overkwam zag ik in dat aanvragen helemaal niet zo moeilijk hoeven te zijn maar de sistuatie maakt het gewoon onmogelijk, alles is nieuw voor je zowel je beperking als je aanpassing.
Nu daarvoor zit ik nu bij de ARGO en doe ik dit vrijwillig en met liefde voor ons mede-beperkte.
Wij kunnen als ARGO nog steeds vrijwilligers/bestuurders gebruiken, denk er eens over na wat u kunt.
Vriendelijke groet Jannie.
